Έχοντας ήδη διανύσει κάποιες εβδομάδες κατάληψης, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο για την έκβαση του αγώνα. Η κλιμάκωση είναι μονόδρομος, σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουμε να δούμε το κίνημα να μεταστρέφεται σε ένα κίνημα “διαμαρτυρίας”, ένα κίνημα που απλά θα περιφέρει το σαρκίο του. Το να εντείνουμε τον αγώνα σημαίνει ουσιαστική οργάνωση εντός του κινήματος, συνδιαμόρφωση πολιτικού λόγου, τη μαζικοποίηση μας, κοινωνικοποίηση με τον κόσμο έξω από τα όρια του πανεπιστημίου, παρεμβάσεις σε πλατείες, χώρους εργασίας και κατοικίας.
Για μας έχει αναδειχθεί ως ανάγκη η συμμετοχή όλων των κινητοποιούμενων στα συντονιστικά κατάληψης. Είναι η μόνη διαδικασία στην οποία υπάρχει πραγματική σύνθεση απόψεων-αντιλήψεων μεταξύ των κινητοποιούμενων ατόμων μακριά από λογικές “συνδιαμόρφωσης”-κοπτοραπτικής παρατάξεων-φοιτητοπατέρων όπως γίνεται μέσα στη θεσμική Γ.Σ. Ένα κίνημα μπορεί να είναι επικίνδυνο για το κατεστημένο, διεκδικητικό και τελικά νικηφόρο μόνο όταν καταφέρει να αναπτύξει τις δικές του πολιτικές δομές.

Κοινωνικοποίηση του αγώνα..
Από τον περασμένο Μάη-Ιούνη υπήρχε διαπιστωμένη από όλες τις τάσεις του κινήματος η ανάγκη της κοινωνικοποίησης του αγώνα μας. Στην πρώτη φάση το κίνημα δεν ξεπέρασε τα όρια του, αποτύχαμε στο να συνδέσουμε το φοιτητικό κίνημα με αυτό της εργασίας, των μαθητών και των δασκάλων, είχαμε μείνει μόνο στη διατύπωση της “σύνδεσης” των αγώνων σαν “αίτημα-ευχή”. Θεωρούμε το φοιτητικό κίνημα ως κοινωνικό κίνημα, ως τέτοιο πρέπει να αναζητά συμμάχους και έξω από τα στενά όρια του πανεπιστημίου. Να κινηθούμε λοιπόν, λόγω και πράξη, σε μια κατεύθυνση σύνδεσης από τα κάτω με άλλους κοινωνικούς χώρους, και όχι τεχνητά μέσα από πολιτικά γραφεία. Ακόμα, –τότε- δεν είχε διαφανεί η ανάγκη (τουλάχιστον όχι από όλες τις συνιστώσες του κινήματος) να επικοινωνούμε εμείς οι ίδιοι/ες τον αγώνα μας στην κοινωνία, το έργο αυτό το είχαν αναλάβει τα μμε. Αντιλαμβανόμενοι (ελπίζουμε όλοι) πια ότι ο συνασπισμός κράτους-κεφαλαίου επιχειρεί μέσα από τα μμε μία μεθοδευμένη πολεμική ενάντια στο κίνημα, δεν μπορεί να επαφίεται στα αστικά μμε η πληροφόρηση-επικοινωνία, είναι δικιά μας ευθύνη και υποχρέωση.

Αντιανάθεση- Διαχωρισμός φοιτητοπατέρων-ψηφοφόρων..
Ακόμη μια φορά είδαμε να υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτούς που ψηφίζουν το αγωνιστικό πλαίσιο, δηλαδή αυτούς που πυροδοτούν τον αγώνα και σε αυτούς που πραγματικά στηρίζουν τις κινητοποιήσεις του συλλόγου. Η θεσμική κάλυψη, η “νομιμοποίηση” της μορφής πάλης παρέχεται από αυτούς που ψηφίζουν. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Ποτέ κανένα κίνημα δεν κέρδισε από τα αμφιθέατρα αλλά στο δρόμο. Μόνο με την ουσιαστική συμμετοχή όλων μας θα νικήσουμε. Ο αγώνας αυτός αφορά το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών και πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας. Κλιμάκωση λοιπόν σημαίνει και μαζικοποίηση, διεύρυνση και ριζοσπαστικοποίηση του αγωνιστικού μπλοκ. Για έναν αγώνα αμεσοδημοκρατικό και ακηδεμόνευτο, που δημιουργεί και διαμορφώνει συνειδήσεις ρήξης, όχι αναθετικό και ενσωματώσιμο.

Όταν το κράτος μιλά για “κοινωνικό διάλογο” εννοεί καταστολή..
Το κράτος έχει δείξει από τον Ιούνη τί σημαίνει “κοινωνικός διάλογος”. Από δω και πέρα η κρατική καταστολή θα βρίσκεται μπροστά μας. Όταν το κίνημα αμφισβητεί και ξεπερνά την αστική νομιμότητα το κράτος θα επιτίθεται. Αυτό όμως δε θα πρέπει να μας τρομάζει και να μας βάζει σε λογικές άμβλυνσης των μορφών πάλης που θα υιοθετούμε.
Την Τετάρτη, 24/1 οι κινητοποιούμενοι του Σ.Φ. Ξάνθης συμμετείχαμε στην πανθρακική πορεία στην Κομοτηνή, η οποία συσπείρωσε πάνω από 500 φοιτητές από Κομοτηνή, Ξάνθη και Καβάλα. Φτάνοντας η πορεία μπροστά από την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας και Θράκης ένα μπλοκ ατόμων από Ξάνθη και Κομοτηνή προσπάθησε να καταλάβει συμβολικά το κτίριο που αποτελεί το κέντρο της κρατικής εξουσίας στην περιοχή. Συγκεντρωμένες ήταν πάνω από τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ, που τελικά με άγρια καταστολή και χημικά μας εμπόδισαν να καταλάβουμε το κτίριο. Χάρη στη συντροφικότητα και αλλυλεγγύη που επέδειξε το μπλοκ της Ξάνθης δεν κατάφεραν οι δυνάμεις καταστολής να σπάσουν τις γραμμές μας.

Περί συντροφικότητας στο δρόμο και τις λογικές “διαχείρησης” των κινημάτων..
Από την αρχή της πορείας καθοδηγητές της ΚΝΕ μιλούσαν για προβοκάτορες και προσπαθούσαν να τοποθετήσουν στην κεφαλή της πορείας το μπλοκ των ΤΕΙ Καβάλας συνεπικουρούμενοι από μέλη της ΚΝΕ από την Κομοτηνή, θέλοντας έτσι να μην επιτρέψουν την επιχείρηση κατάληψης της Περιφέρειας. Τελικά στην κεφαλή της πορείας (όπως και είναι λογικό) ήρθαν οι καταληψίες της Νομικής Κομοτηνής, ακολουθούσε το πανό του κατάληψης Σ.Φ. Ξάνθης και στο τέλος αυτό των ΤΕΙ Καβάλας. Την ώρα που δεχόμασταν την επίθεση των μονάδων καταστολής οι συναγωνιστές της ΚΝΕ επέλεξαν να αφήσουν ακάλυπτα τα υπόλοιπα μπλοκ και να συνεχίσουν(!) την πορεία τους μέσα στην πόλη. Τέτοιες κινήσεις θεωρούμε ότι καταδεικνύουν τις λογικές που φέρει η ΚΝΕ και εν τέλει υπονομεύουν τον κοινό αγώνα.

Η αντίσταση στην γενικευμένη επίθεση κράτους-κεφαλαίου ξεκινά από την υπεράσπιση των κοινωνικών μας κεκτημένων.
Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 – Να μη κατατεθεί ο νέος νόμος-πλαίσιο.
Συνεχίζουμε μαζικά, δυναμικά, αδιαμεσολάβητα, ακηδεμόνευτα.
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φοιτητών
(ανοιχτή συνέλευση κάθε Σάββατο 20.30 στο αμφ. Προκάτ)

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Έχουμε μπει πλέον σε μια διαδικασία κινητοποιήσεων τοπικά και πανελλαδικά. Μετά από μερικούς μήνες αδράνειας ξεσηκώνεται πάλι αυτό που είχε δημιουργηθεί το Μάη-Ιούνη με σκοπό πλέον την τελική νίκη( μη αναθεώρηση άρθρου 16, απόσυρση του νέου νόμου-πλαισίου). Η μαζικότατη πανελλαδική πορεία της περασμένης Τετάρτης και το συντονιστικό που ακολούθησε έδωσαν το στίγμα: καταλήψεις διαρκείας μέχρι τη νίκη.

Παρά τη μαζικότητα των συνελεύσεων βέβαια, παρατηρούμε και πάλι το φαινόμενο αναντιστοιχίας ανάμεσα σε αυτούς που ψηφίζουν τα αγωνιστικά πλαίσια και σε αυτούς που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις του συλλόγου. Κι αυτό είναι απόρροια της ίδιας της γενικής συνέλευσης και του πως έχει καταντήσει, σαν μια διαμάχη παρατάξεων με τους πεφωτισμένους ηγέτες. Αυτό από μόνο του δημιουργεί το διαχωρισμό ανάμεσα σε οδηγούς και ακολούθους, σε αυτούς που διαμορφώνουν τα πολιτικά πλαίσια και σε αυτούς που αρκούνται στο να τα ψηφίζουν. Πρέπει να γίνει συνείδηση στον καθένα ότι πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του για κάτι που ψηφίζει, συμμετέχοντας και στηρίζοντας τις δράσεις του συλλόγου. Το πλαίσιο που ψηφίζεται στη συνέλευση δεν υλοποιείται μεταφυσικά,επειδή σφραγίζεται με τη σφραγίδα του συλλόγου, αλλά επειδή υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν αυτές τις αποφάσεις.

Πέρα από τη γενική συνέλευση βέβαια, είναι πολύ σημαντικό όσοι στηρίζουν τα αγωνιστικά πλαίσια να συμμετέχουν και στα συντονιστικά της κατάληψης. Το συντονιστικό είναι μια ανοιχτή διαδικασία όπου λαμβάνονται αποφάσεις αμεσοδημοκρατικά, με συνδιαμόρφωση των απόψεων. Θέση μας είναι ότι τα συντονιστικά πρέπει να πάρουν πολιτικά χαρακτηριστικά και να γίνουν το όργανο του κινήματος. Μέσα εκεί να γίνονται πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις όχι μόνο ανάμεσα στις παρατάξεις, αλλά και σε οποιονδήποτε θέλει να συμμετάσχει και να πει την άποψή του. Δε μπορεί σε διαδικασία κινήματος το συντονιστικό να αναλώνεται σε διαχειριστικές πράξεις, για το ποιος θα κάνει βάρδια ή για το ποιος θα μοιράσει το κείμενο. Πρέπει εκεί να αρχίσουμε να δίνουμε περιεχόμενο στον αγώνα μας. Γιατί ένα κίνημα αν θέλει να γίνει επικίνδυνο πρέπει το ίδιο να δημιουργεί τις πολιτικές δομές του.

Αυτό που πιστεύουμε είναι ότι μέσα σε ένα κίνημα θα πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν να έχουν λόγο και ο λόγος τους βέβαια να είναι ισότιμος με το λόγο οποιουδήποτε άλλου. Από εδώ πηγάζει και η άποψη πως πρέπει τα συντονιστικά να πάρουν πολιτικά χαρακτηριστικά και το αγωνιστικό πλαίσιο που θα κατεβαίνει στη συνέλευση να είναι απόφαση του συντονιστικού. Ένα πλαίσιο που θα ξεφεύγει από παραταξιακές λογικές και θα προκύπτει από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες είναι ανοιχτές και μπορούν να πολιτικοποιήσουν ανένταχτο κόσμο. Η κοπτοραπτική του πλαισίου μέσα στη γενική συνέλευση δεν είναι ύψιστη πολιτική διαδικασία, καθώς δεν διαμορφώνεται μέσα από πραγματική αντιπαράθεση. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως θα καταργηθούν οι πολιτικές οργανώσεις μέσα στο κίνημα, ούτε θα το θέλαμε. Αντίθετα, είναι πολύ υγιές να υπάρχουν πολιτικές αντιπαραθέσεις. Εξάλλου, σε πολλές σχολές το αγωνιστικό πλαίσιο που κατατίθεται προς ψήφιση είναι απόφαση του συντονιστικού κατάληψης.

Μέσα στα συντονιστικά μπορούν να γίνουν σοβαρές πολιτικές αντιπαραθέσεις και συζητήσεις, πέρα από τη γενική συνέλευση όπου κυριαρχούν κατά βάση μικροπολιτικά συμφέροντα. Κι αυτό είναι ίσως αναπόφευκτο αφού είναι δεδομένη η συμμετοχή των καθεστωτικών παρατάξεων οι οποίες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα, αφού αναλώνονται σε θέματα όπως το αν θα χαθεί η εξεταστική ή το ποιος διέγραψε φοιτητές πριν πέντε χρόνια.

Αυτό που πιστεύουμε πως είναι σημαντικό σε ένα κίνημα είναι να έχει αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά και να αναδεικνύει την ισοτιμία όλων στη λήψη των αποφάσεων. Δε βλέπουμε την αμεσοδημοκρατία απλά σαν ένα μέσο για την επίτευξη των στόχων μας, αλλά και σαν μόρφή οργάνωσης του κινήματος η οποία μπορεί να το κάνει να πάρει και άλλα χαρακτηριστικά. Και βέβαια δε θεωρούμε ότι η γενική συνέλευση πρέπει να είναι ο ‘’ιμάντας’’ για να περάσει η ‘’σωστή’’ πολιτική γραμμή της κάθε οργάνωσης. Απλά, ή είσαι με την άμεση δημοκρατία και την εφαρμόζεις στην πράξη ή απλά δημιουργείς εντυπώσεις.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Η συνέχιση του αγώνα, και μόνον αυτή, θα φέρει τη νίκη..

Την περασμένη εβδομάδα γύρω στις 240 σχολές τελούσαν υπό κατάληψη, σε όλες σχεδόν τις πόλεις στις 10 Γενάρη έγιναν συγκεντρώσεις-πορείες ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 με τη συμμετοχή φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων. Ο μόνος δρόμος για να μην ψηφιστεί προς αναθεώρηση στα μέσα Μάρτη το άρθρο 16 (όπως και ο νέος νόμος-πλαίσιο) είναι η συνέχεια του αγώνα ακόμα πιο δυναμικά. Το κλίμα πανελλαδικά θεωρούμε ότι είναι τέτοιο που θα εξασφαλίσει τη συνέχιση του κινήματος των καταλήψεων και πρέπει να συμβαδίσουμε με τους κινητοποιούμενους των άλλων σχολών. Να μην επιτρέψουμε καμία άμβλυνση, να μην αφήσουμε την ευκαιρία να δημιουργηθεί η οξυμένη κατάσταση του Μάη-Ιούνη ανεκμετάλλευτη..

Ο συνασπισμός κράτους-κεφαλαίου χρειάζεται την αυξημένη πλειοψηφία της βουλής να ψηφίσει υπέρ της διαδικασίας αναθεώρησης του άρθρου 16 στα μέσα Μαρτίου. Είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε κοινωνική αναταραχή και καταστάσεις στο δρόμο, τέτοιες που να μην επιτρέψουν τη λήψη αυτής της απόφασης..

Καταλήψεις διαρκείας!..

Από την πρώτη φάση του κινήματος η κατάληψη των σχολών έχει αναδειχθεί ως η κορυφαία μορφή πάλης. Οι μαζικές καταλήψεις καταφέρνουν να συσπειρώσουν και άλλο κόσμο και να δημιουργήσουν οξυμένες καταστάσεις στο δρόμο. Να μην πειθαρχήσουμε στις οργανωμένες τάσεις του κινήματος που θέλουν να “μαζέψουν” τον αγώνα. Σαφέστατα η κατάληψη δεν είναι η μόνη μορφή πάλης, δεχόμαστε την πολύμορφη δράση και την θεωρούμε απαραίτητη, αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε το ισχυρότερο όπλο μας – το μαζικό κίνημα καταλήψεων – να μεταστραφεί σε ένα απλό κίνημα διαμαρτυρίας, όπως θέλουν κάποιες πρωτοπορίες μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους.

Είναι ξεκάθαρο ότι αν αφήσουμε την σχολή ανοικτή θα δρομολογηθεί διαδικασία εξεταστικής. Εν μέσω εξεταστικών κίνημα θα είναι πολύ δύσκολο (αν όχι ακατόρθωτο) να συνεχιστεί. Να συνεχίσουμε στο δρόμο του Μάη-Ιούνη, η λογική του ανέξοδου αγώνα πρέπει επιτέλους να απεμπολιστεί. Στερείται νοήματος να αναλωθούμε πάλι σε συζητήσεις για το πώς δεν θα χαθεί η εξεταστική ενώ διακυβεύονται τα κοινωνικά μας κεκτημένα..

Για ένα αμεσοδημοκρατικό συντονιστικό κατάληψης – όργανο του κινήματος..

Για να δίνεται σε κάθε θεσμική γενική συνέλευση του Σ.Φ. συνέχεια στο κίνημα μέσα από τη νίκη απέναντι στις συστημικές-αντιδραστικές παρατάξεις, και να δίνουμε εμείς οι ίδιοι/ες πολιτικό περιεχόμενο στον αγώνα, πρέπει να δούμε την αναγκαιότητα της συμμετοχής όλων όσοι κινητοποιούμαστε στα συντονιστικά της κατάληψης.

Να μην επιτρέπουμε σε καμία οργάνωση-φοιτητοπατέρα να δίνει το πολιτικό πλαίσιο, τη μορφή πάλης και τις ημερομηνίες των κινητοποιήσεων κατά πώς το έχουν μέσα στο πολιτικό σχεδιασμό τους οι πρωτοπορίες. Χρειάζεται να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να αυτοοργανωθούμε μέσα στα συντονιστικά κατάληψης, να συνδιαμορφώσουμε τα πολιτικά πλαίσια που θα έρθουν να κερδίσουν στην Γ.Σ. τις συστημικές παρατάξεις. Οι κινητοποιούμενοι/ες έχουμε κοινά συμφέροντα και μπορούμε να αυτόοργανωθούμε στη βάση αυτών και των οξυμένων κινηματικών καταστάσεων, έχοντας απέξω τις λογικές της ανάθεσης του αγώνα σε κάποιους πεφωτισμένους..

Στην Αθήνα, 17 Γενάρη, να είμαστε όλοι/ες στους δρόμους..

Την προηγούμενη Τετάρτη στη μαζική πορεία της Αθήνας, οι συνάδελφοι/ισσες μας του ΕΜΠ συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής που είχαν κλείσει τη λεωφόρο Β.Σοφίας στο ύψος της Βουλής όταν τους απαγόρεψαν να συνεχίσουν την πορεία. Τα όρια των κινημάτων δεν τα ορίζει η αστική νομιμότητα. Και πάλι την Τετάρτη, σε ακόμα πιο μαζική πορεία, να κινηθούμε με όρους σύγκρουσης και έμπρακτης αμφισβήτησης.. Να ακουστεί η έμπρακτη αντίθεση μας σε ότι δρομολογείται και πλήττει τα ταξικά μας συμφέροντα.. Η αντιπολίτευση δεν θα είναι θεσμική, η μάχη την Τετάρτη θα δίνεται στους δρόμους..

Η αντίσταση στην γενικευμένη επίθεση κράτους-κεφαλαίου ξεκινά από την υπεράσπιση των κοινωνικών μας κεκτημένων..

· Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 – Όχι στο νέο νόμο-πλαίσιο.

· Κατάληψη Διαρκείας, νέα γενική συνέλευση τη Δευτέρα 22 Γενάρη με κλειστή σχολή.

· Μαζική συμμετοχή στα συντονιστικά της κατάληψης.

· Πορεία στην Αθήνα 17 Γενάρη.

· Συγκέντρωση-Πορεία το Σάββατο 20/1 με μαθητές και εργαζόμενους στην Κ.Πλατεία.

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φοιτητών

(συνέλευση κάθε Κυριακή 20.30 στο Αμφ. Προκάτ)