Η επίθεση στο ασφαλιστικό..
Η γενικευμένη επίθεση στα κοινωνικά κεκτημένα στη σημερινή συγκυρία έχει σαν
προμετωπίδα της την 'μεταρρύθμιση' του ασφαλιστικού συστήματος. Τα δήθεν επιχειρήματα
που σερβίρει το κράτος και αναμασιόνται σαν αλήθειες για την 'αναγαιότητα γενναίων τομών' είναι
έωλα. Μας μιλούν εισφοροδιαφυγή, για 'κοινωνία υπερηλίκων', για ατυχή διαχείριση των
αποθεματικών των ταμείων και άλλα. Για τη διαχείριση του πλούτου των ταμείων κανένας λόγος
δεν γίνεται για το τζογάρισμα στα χρηματιστήρια, ούτε για τη δημιουργεία των ομολόγων-γιγάντων
που το μόνο που έκαναν ήταν να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα χρηματιστηριακά τραστ. Δεν
αναφέρεται η προσπάθεια των κυβερνήσεων μετά το 80' να αφήσουν στη τύχη τους ταμεία στη
λογική ότι οι επόμενες γενιές θα πληρώσουν τα σπασμένα. Μιά άλλη πτυχή που δεν ακούγεται από
τα αστικά μμε είναι η μαύρη εργασία, η ανασφάλιστη εργασία στην οποία μεγάλο μέρος του
εργαζόμενου κόσμου δουλεύει (νέοι, μετανάστες, εργάτες σε χειρωνακτικές – περιοδικές εργασίες).
Το κράτος ενάντια στην εισφοροδιαφυγή; Στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης των
ταμείων (κράτος-αφεντικά-ασφαλισμένος) το κράτος ποτέ δεν πληρώνει το μερίδιο του ως όφειλε.
Πώς είναι δυνατόν να ανάγει το πρόβλημα στην εισφοροδιαφυγή όταν το ίδιο το κράτος χαρίζει τα
χρέη επιχειρήσεων στα ταμεία στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης,όταν υπάρχουν ρυθμίσεις που
επιτρέπουν στα αφεντικά να αφήνουν χρέη που κάποια στιγμή παραγράφονται. Και για να είμαστε
συγκεκριμένοι, για ποιά τριμερή χρηματοδότηση μιλάνε, τα αφεντικά καταβάλλουν εισφορές από
τη δικιά μας εκμετάλλευση, οι εισφορές από τα αφεντικά δεν είναι τίποτα άλλο από μέρος της
δικιάς μας παραγόμενης υπεραξίας για αυτούς, το κράτος χρηματοδοτεί τα ταμεία από τη
δικιά μας φορολογία επίσης. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι η τριμέρης χρηματοδότηση είναι
παραμύθι.
Το κράτος στοχεύει στη υιοθέτησει ενός μοντέλου ελεύθερου ανταγωνισμού – κεφαλαιακής
σχέσης, όπως λειτουργούν οοι περισσότεροι τομείς κρατικών και υπερκρατικών οργανισμών
σήμερα, σε ένα άλλο πεδίο, αυτό της ασφάλισης και της υγείας. Στην προς τα κάτω
μισθολογική/συνταξιολογική εξίσωση των εργαζομένων, την ένταση της καταπίεσης και της
υποταγής. Στην απαλλαγή του κράτους από την καταβολή συντάξεων -ουσιαστικά- εφαρμόζοντας
το δόγμα Γκαργκάνα 'δούλευε μέχρι να πεθάνεις' γιατί 'είσαι παραγωγικός, είσαι καλός'.
..και ο ρόλος(;) του φοιτητικού κινήματος..
Το φοιτητικό κίνημα τα περασμένα δύο χρόνια αντιστάθηκε στην επίθεση στο τομέα της
εκπαίδευσης. Τα αιτήματα του είναι επίκαιρα γιατί αυτή η επίθεση δεν διαλύθηκε, αντίθετα οι
νικήτες αυτής της μάχης εδραιώνονται (ΚΕΣ, σπάσιμο κύκλων σπουδών, εφαρμογή νόμου-
πλαισίου). Ζήτημα του φοιτητικού κινήματος δεν θα πρέπει να είναι μόνο η συμπόρευση με τον
εργαζόμενο κόσμο στη μάχη του ασφαλιστικού. Αλλά να ξεσπάσει και το φοιτητικό κίνημα και με
τις δικές του διεκδικήσεις, ανοίγοντας δεύτερο μέτωπο στο κράτος. Αυτή είναι η ουσία της
πολιτικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, το να γίνεσαι επικίνδυνος απέναντι στο κράτος και να το
αποδυναμώνεις αναγκάζοντας το να αντιπαρατεθεί σε δύο μαζικά κινήματα την ίδια συγκυρία.
Εν κατακλείδι..
Το ασφαλιστικό δεν είναι ένα διαχειριστικό ζήτημα που θα το λύσουν μεταξύ τους οι πόλοι
της κρατικής εξουσίας με τα αφεντικά και τους εργατοπατέρες-βιτρίνα των δύο άλλων. Το
ασφαλιστικό είναι άλλη μία μάχη κοινωνικών συσχετισμών. Στο δρόμο θα λυθεί και θα δωθεί η
απάντηση από τον κόσμο που πλήττεται και αντιστέκεται. Την Τετάρτη 12 Δεκέμβρη είναι ένα
πρώτο μαζικό κάλεσμα σε απεργία και διαδήλωση, οφείλουμε να είμαστε όλοι εκεί, ανεξάρτητα
από οποιαδήποτε απόφαση του Σ.Φ. Ξάνθης. Μη ξεχνάμε ότι ο σύλλογος δεν έχει ενιαία
συμφέροντα και δεν οφείλουμε να σεβόμαστε καμία μη αγωνιστική απόφαση, η απόφαση
'πρωτοποριών'.
– Όλοι στη Γ.Σ του Σ.Φ. Τετάρτη 5/12
– Όλοι στη πορεία της Τετάρτης 12/12 – Καμία ανοχή στην επίθεση στο ασφαλιστικό
– Τα αφεντικά να πληρώσουν τα ταμεία
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φοιτητών
(συνέλευση κάθε σάββατο 17.00 στο προκάτ)

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια γενικευμένη επίθεση στα κοινωνικά μας κεκτημένα σε όλα τα επίπεδα. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται η -από το 2004 εξαγγελμένη- εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στη προσπάθεια του ελληνικού κράτους να εναρμονιστεί με κοινοτικές συνθήκές, όπως της Μπολόνια, η κυβέρνηση βάζει σαν προμετωπίδα της την αναθεώρηση του άρθρου 16 (ιδιωτικά πανεπιστήμια) και τη θέσπιση ενός νέου νόμου-πλαισίου για την λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στο προσχέδιο αυτό περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, θέσπιση ορίου φοίτησης (τότε πρόταση ήταν ν*1.5 έτη σπουδών), διατάξεις για 'μοναδικό' σύγγραμμα, αλλαγή στο θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου, 4ετή οικονομικά πλάνα, manager κτλ. Με τις πρώτες διαρροές για αυτό το προσχέδιο νόμοσχεδίου το Μάϊο του 2006 ξεκίνησαν οι πρώτες κινήσεις οργάνωσης μιας κινηματικής αντίστασης σε αυτή την επίθεση.

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σχεδόν το σύνολο των σχολών βρίσκοταν σε κατάληψη, το τρίπτυχο που ακολουθόταν ήταν Γενική Συνέλευση – Κατάληψη – Διαδήλωση, ένα σχήμα που έφτασε σε ένα σημείο κορύφωσης στις 8 Ιούνη στο πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Σε ένα κρίσιμο σημείο για το δυναμικό φοιτητικό κίνημα, αφού η κυβέρνηση πιεζόμενη από αυτό αναστέλει τη συζήτηση για τη ψήφιση του νόμου-πλαισίου και ανακοινώνει ότι το θέμα θα εξεταστεί εν καιρώ. Το κίνημα αντί να οξύνει τη κατάσταση διεκδικώντας την αμετάκλητη απόσυρση μετά τον κυβερνητικό ελιγμό ξεφουσκώνει. Σοβαρή ευθύνη για αυτή τη στροφή φέρουν συγκεκριμένες συνιστώσες του κινήματος, αλλά πρώτα και κύρια οι ίδιοι οι κινημτοποιούμενοι φοιτητές αφού πειθήνια ακολούθησαν τη γραμμή αυτή.

Το 'ραντεβού' που είχε δωθεί από τις κάθε λογής 'πρωτοπορίες' του κινήματος για τον επόμενο Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ ακυρώθηκε στη πράξη. Στο ίδιο διάστημα βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη το απεργιακό κίνημα των δασκάλων και αντί το φοιτητικό κίνημα να ξαναβγει στο προσκήνιο και να αγωνιστεί μαζί με αυτό το κοινωνικό χώρο, επιλέχθηκε η 'αναμονή' για την επόμενη κυβερνητική κίνηση. Χάθηκε έτσι ουσιαστικά η μεγαλύτερη ευκαιρία του φοιτητικού κινήματος για πραγματική όσμωση με άλλα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Ήταν φανερό ότι τα χιλιοδιατυπωμένα 'πλαίσια αγώνα' που αναφέροταν στη σύνδεση και με τον αγωνιζόμενο χώρο της εργασίας, δεν ήταν παρά ευχολόγια. Γίνεται προσπάθεια μετά τον Οκτώβρη να συνεχιστεί ότι αφέθηκε στη μέση το Μάη-Ιούνη, κάτι που τελικά δεν επιτυγχάνεται, αφού οι σχολές που μπήκαν πάλι στον αγώνα δεν κατάφεραν να συμπαρασύρουν και τις υπόλοιπες. Φτάνοντας στο Δεκέμβρη, οι φοιτητές βρίσκονται μπροστά σε μία έκπληξη: η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι θα ξεκινήσει η συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16, πιάνοντας ουσιαστικά στον ύπνο το φοιτητικό κίνημα που με έχοντας έτοιμες τις κινηματικές άμυνες οργανώνει ένα χλιαρό συλλαλητήριο στην Αθήνα.

Έχοντας διαπιστώσει ότι η στάση αναμονής δεν οδηγεί πουθενά παρα μόνο στην αδυναμία άμεσης απάντησης και τα περιθώρια έχουν στενέψει τόσο για την αρ.16 όσο και για το νόμο πλαίσιο, συνεχίσαμε να πιέζουμε στη κατεύθυνση της αναζωπύρωσης του φοιτητικού κινήματος, κάτι που πραγματώνεται από τα μέσα Γενάρη και μετά. Πάνω στο φούντωμα του κινήματος καταλήψεων, στη τότε πολιτική συγκυρία στο μέτωπο των κομμάτων εξουσίας (εκλογολογία) το πα.σο.κ θέλοντας να βρει σημείο διαφοροποίησης από τη ν.δ αποχωρεί από τη συζήτηση και ψήφιση για την αναθεώρηση του αρ.16. Το γεγονός αυτό κρίσιμο για την πορεία του φοιτητικού κινήματος. Από την μία αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη στο συγκεκριμένο μέτωπο, από την άλλη δεν ανάγκασε το κίνημα να μπει σε κορύφωση. Πολλές συνιστώσες θέλησαν να επανανοηματοδοτήσουν την εξέλιξη αυτή σε νίκη του κινήματος, αγνοώντας την πολιτική συγκυρία μέσα στην οποία αυτό συνέβη, όπως και το ότι η πρώτη ψήφιση δεν διασφάλιζε μέχρι το αποτέλεσμα της δεύτερης τη μη αναθεώρηση του αρ.16. Και ενώ το μέτωπο αυτό σβήνει, το ζήτημα του νόμου-πλαισίου μένει καυτό, φτάνοντας το φοιτητικό κίνημα να υφίσταται μεγάλη καταστολή όταν στις 17/1 η αστυνομία μπαίνει από τη Στουρνάρη στο άσυλο και αναγκοζόμαστε να φύγουμε από το άσυλο σε πορεία προς τα λεωφορεία που θα μας μετέφεραν στις πόλεις μας και στις 22/2, με αρκετές συλλήψεις και τραυματισμούς.. Στο ίδιο σχήμα Συνέλευση-Κατάληψη-Διαδήλωση(-και σύγκρουση στο δρόμο) οδηγούμαστε στη μέρα ψήφισης του νόμου πλαισίου, σε πανελλαδικό συλλαλητήριο την 8/3 μπαίνει σε εξέλιξη η μεγαλύτερη επιχείρηση καταστολής, αλλά και η μεγαλύτερη κλίμακας σύγκρουσης στο δρόμο. Ενώ στο κέντρο της Αθήνας επικρατεί πολεμική ατμόσφαιρα στη Βουλή ψηφίζεται ο νέος νόμος-πλαίσιο με 61 συλληφθέντες, πολλούς τραυματισμούς και ασύστολη χρήση χημικών.

Από εκεί και πέρα το φοιτητικό κίνημα φθίνει, έχοντας δεχθεί αυτή τη γροθιά, έχοντας εξαντλήσει σχεδόν τα όριο του σχήματος πάλης που ακολουθούσε μήνες. Αρχίζουν οι πρώτες συζητήσεις για φοιτητικές εκλογές και στη τεράστια πλειοψηφία τους οι 'πολιτικές δυνάμεις' του πανεπιστημίου που συμμετείχαν στο κίνημα συμβάλουν στην ήττα και στην άμβλυνση, παρουσιάζοντας σα μεγάλη νίκη τη πρώτη ψήφιση για το αρ.16 και νίκη το ότι 'δείξαμε τη δύναμη μας' απέναντι στο νόμο-πλαίσιο. Ενώ παραμένει προφυλακισμένος ένας από τους 61 συλληφθέντες, ο αναρχικός οικοδόμος Β. Στεργίου από την πορεία στις 8/3, το φοιτητικό κίνημα σαν να γύρισε διακόπτης (βλ. συγκεκριμένες γραμμές) μετά το Πάσχα απλά δεν υπάρχει και μπαίνει στο ψευτοδίλλημα 'εξεταστική ή κίνημα'.

Ο πολιτικός λόγος που ήθελε κινηματική ανατροπή του νόμου-πλαισίου, μετασχηματίζεται από κάποιες συνιστώσες σε μη-εφαρμογή, 'αγώνας διαρκείας' κ.α. Όμως τους όρους μετά από μία μάχη τους βάζει ο νικητής και όχι ο ηττημένος, η μη-εφαρμογή δεν είναι κάτι που μπορεί να λυθεί μέσα σε Τμήματα και Συγκλήτους. Αυτό μπορεί ο καθένας/μια μας ερχόμενος στη μετα-κινηματική μιζέρια, επιστρέφοντας στη κανονικότητα. Έχοντας περάσει μια τριπλή εξεταστική περίοδο, το νέο ακαδημαϊκό έτος μας βρίσκει απέναντι στη καθηγητική αυθαιρεσία, την εκδικητικότητα-τιμωρία, μπροστά σε έναν ψηφισμένο νόμο-πλαίσιο που κάποιες διατάξεις του ήδη μπαίνουν σε εφαρμογή, την προσπάθεια ισοτίμησης πτυχίων ΚΕΣ – ΑΕΙ κλπ.

Από τη πρόσφατη κινηματική εμπειρία συνάγουμε πολλά συμπεράσματα. Η κατάληψη ως μέσο πάλης είναι αυτό που διασφαλίζει πίεση και προϋποθέσεις για μαζικότητα στο δρόμο, κίνηση και ζύμωση ιδεών/πρακτικών. Η αδιαμεσολάβητη δράση, το σπάσιμο της λογικής της ανάθεσης του αγώνα σε πεφωτισμένες πρωτοπορίες, το να πάρει ο καθείς τον αγώνα στο χέρια του είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί ένα ακηδεμόνευτο φοιτητικό κίνημα που δεν θα 'κατευθύνεται' από στρατηγίσκους, αλλα θα διαμορφώνει τη πορεία του από τη βάση του. Χωρίς τη σύνδεση του περιεχομένου του αγώνα με την πράξη του δεν μπορεί να καταγραφούν ξεκάθαρες πολιτικές δράσεις. Το ξεπέρασμα της αστικής νομιμότητας κρατά ένα κίνημα διεκδικήτικό, μαχητικό και επίκινδυνο (σε αντιδιαστολή με ένα κίνημα 'διαμαρτυρίας) αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται φαντασία και να είμαστε απρόβλεπτοι αλλά και αποτελεσματικόι στις παρεμβάσεις μας, το ανα δυό βδομάδες πανελλαδική πορεία – συνέλευση – κατάληψη – μίνι σύγκρουση, 'κούρασε' αφού ο κινητοποιούμενος κόσμος έβλεπε ότι αυτό και μόνο δεν ήταν ικανό να σπάσει τη κυβερνητική αδιαλλαξία. Ακόμα και το χάσιμο του εξαμήνου είναι κάτι που πρέπει να έχουμε στο τραπέζι, αν οι καταλήψεις μας καταφέρουν να εδραιωθούν σε μέγεθος και διάρκεια, αφαιρούμε από την κρατική εξουσία τη δυνατότητα να ασκεί πολιτική στα πανεπιστημία. Η αδυναμία σύνδεσης του δικού μας κοινωνικού χώρου με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια μας πήγε πολύ πίσω, ένα κοινωνικό κίνημα αναζητά συμμάχους, δεν επαναπαύεται στις δάφνες του (η στην ανωριμότητα/τεμπελιά του). Μη ξεχνάμε ότι μια νίκη μετά από αλλεπάλληλες ήττες ή ανεκπλήρωτους αγώνες δεκαετίες πιά, θα σημάνει στη κοινωνία ότι η συλλογική

δράση και αντίσταση μπορεί να νικά, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον.

Ο νόμος-πλαίσιο κάθε άλλο παρά 'άταφος νεκρός' είναι. Πρέπει να ανατραπεί και θα αγωνιστούμε σε αυτή τη κατεύθυνση, συμβάλλοντας στη προσπάθεια ανάδειξεις κινηματικών ρωγμών. Οι συνθήκες για τη διεξαγωγή πάλης είναι πλέον χειρότερες τόσο από το ότι ο νόμος πλαίσιο έχει ενσωματωμένες κυρώσεις σε περίπτωση καταλήψεων διαρκείας όσο και από το ότι ο κινητοποιούμενος κόσμος έχει ήδη υποστεί μία ήττα. Έχουμε δείξει όμως ότι έχουμε τις δυνάμεις και αντανακλαστικά, είμαστε οπλισμένοι από τη πρόσφατη μας εμπειρία. Το κράτος ανοίγει το ζήτημα του ασφαλιστικού, και μπορεί κανείς να οσμιστεί μια θύελλα έτοιμη να ξεσπάσει απέναντι στη νέα αυτή επίθεση. Δεν μπορούμε να περιμένουμε για πολύ τις κινήσεις της εξουσίας, αν θέλουμε να κερδίσουμε οφείλουμε να είμαστε στο δρόμο μαζί με τους μαθητές και τους εργαζομένους.

• ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ – ΠΛΑΙΣΙΟΥ

• Πορεία μετά το πέρας της Γ.Σ στο κέντρο της Πόλης 1/11.

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φοιτητών

Την Πέμπτη 8-11 είχε ορισθεί η εκδίκαση της αγωγής του αντιπρύτανη Καραμπίνη στον Λευτέρη Μπέτση, με την οποία ζητούσε 200.000 ευρώ απ’ τον συμφοιτητή μας. Λίγες μέρες αργότερα ήταν ορισμένη και η εκδίκαση της μήνυσης. Μετά από 2 χρόνια ψυχολογικής εξόντωσης του συμφοιτητή μας, ο Καραμπίνης απέσυρε τελικά τη μήνυση και την αγωγή σε λίγα λεπτά, αποδεχόμενος ένα κείμενο που υπέγραψε ο Μπέτσης στο οποίο αναφέρει αυτό που έλεγε απ’ την αρχή, ότι δηλαδή ουδέποτε αποκάλεσε τον Καραμπίνη κλέφτη και ότι τα λόγια του διαστρεβλώθηκαν από τον δημοσιογράφο Παπαδόπουλο.

Αυτή η εξέλιξη δείχνει ξεκάθαρα πλέον πως ο Καραμπίνης δεν είχε στόχο προσωπικά τον Μπέτση, ούτε είχε θιχτεί από τα λεγόμενά του, και πως σκόπιμα διατηρούσε το θέμα στην επικαιρότητα για να τρομοκρατήσει ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα, τη στιγμή μάλιστα που αυτό βρισκόταν σε κινητοποιήσεις ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και στο νέο νόμο-πλαίσιο. Ούτε οι μηνύσεις όμως, ούτε οι αγωγές δε κατάφεραν να μας τρομοκρατήσουν, αντίθετα η πολυτεχνική πρωτοστάτησε στις πανελλαδικές κινητοποιήσεις. Αυτή ήταν και η πρώτη μας νίκη απέναντι στις αντιδραστικές λογικές του Καραμπίνη και όσων τον στήριζαν.

Το σημαντικότερο ήταν βέβαια η απόκρουση της επίθεσης σε βάρος των συνδικαλιστικών μας ελευθεριών, η οποία πρωσοποποιούνταν στο πρόσωπο του συναγωνιστή Μπέτση, αφού ο Καραμπίνης αναγκάστηκε να αποσύρει τη μήνυση και την αγωγή. Ο αγώνας μας όλο αυτόν τον καιρό και το ότι καταφέραμε να ανοίξουμε το θέμα στην κοινωνία, να το βγάλουμε έξω από τα στενά πλαίσια του πανεπιστημίου και να το ανάγουμε στην πραγματική πολιτική του διάσταση και να μην το αφήσουμε στην προσωπική διαμάχη, όπως έλεγαν και οι αντιδραστικές φωνές μέσα στον ίδιο το σύλλογο φοιτητών, έφερε αυτό το νικηφόρο αποτέλεσμα δείχνοντάς μας για άλλη μια φορά πως οι συλλογικοί αγώνες εφόσον είναι δίκαιοι, αποφασιστικοί, μαζικοί μπορούν να είναι αποτελεσματικοί και νικηφόροι.

...ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Ενώ εκκρεμούσε η επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στο πρόσωπο του Μπέτση από τον Καραμπίνη, ο σύλλογος φοιτητών έπαιρνε συνεχώς αποφάσεις που καταδίκαζαν αυτή την επίθεση, με αποκορύφωμα την απόφαση για το χτίσιμο του γραφείου του Καραμπίνη σαν μια συμβολική πράξη αντίστασης στην προσπάθεια τρομοκράτησης. Η απόφαση έγινε τελικά πράξη από περίπου 100 άτομα και αφού το θέμα πήρε μεγάλης έκτασης δημοσιότητα, ο εισαγγελέας κάλεσε ΄΄αυτεπάγγελτα΄΄ έξι συμφοιτητές μας για ανάκριση και οι οποίοι δικάζονται στις 11 Μάρτη του 2008.

Είναι άλλη μια προσπάθεια τρομοκράτησης των φοιτητών, άλλο ένα χτύπημα στους συλλογικούς αγώνες, αλλά επιπλέον είναι και μια επίθεση που στόχο έχει το πανεπιστημιακό άσυλο και ότι αυτό προασπίζει και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο έντασης της καταστολής από μεριάς του κράτους, όπως αυτή τη βιώσαμε και κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών μας τον προηγούμενο καιρό, ενάντια στο νέο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16.

Καλούμαστε για άλλη μια φορά μέσα από το συλλογικό μας αγώνα να αντισταθούμε στην επίθεση αυτή, να δείξουμε και σε ολόκληρη την κοινωνία πως η επίθεση αυτή δεν έχει στόχο μόνο τους έξι συμφοιτητές μας αλλά και οποιονδήποτε τολμά και αντιστέκεται στις αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας. Να απαιτήσουμε και να πετύχουμε την αθώωση των έξι συμφοιτητών μας.

-ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 14-11 ΣΤΙΣ 15.00

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φοιτητών πραγματοποιεί ανοιχτές συνελεύσεις

κάθε Σάββατο στις 5.00 μ.μ. στο Αμφιθέατρο Προκάτ.