“Εξελίξεις” στο μέτωπο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης..

Στα μέσα της τελευταίας εβδομάδας έγινε γνωστή από τα μμε η πρόθεση της κυβέρνησης και του πα.σο.κ να συζητηθεί το θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 στις 13 του Δεκέμβρη. Το κράτος με τη συνηθισμένη πρακτική του δεν ανακοίνωσε ξεκάθαρα τί προτίθεται να κάνει (αν τελικά το ζήτημα θα μπει στο τραπέζι τον Ιανουάριο ή τώρα), επέλεξε να “κόψει διαθέσεις” διοχετεύοντας πληροφορίες στον τύπο. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι μακριά η ώρα που η κυβέρνηση θα ζητήσει την ενισχυμένη πλειοψηφία της βουλής να πάρει θέση υπέρ του περάσματος του άρθρου 16 στο πακέτο των αλλαγών για την επόμενη -αναθεωρητική- βουλή.

Ας πάμε λίγο πίσω..

Τον Μάιο-Ιούνιο είχαμε ορίσει όλοι όσοι συμμετείχαμε στο κίνημα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ως νίκη (βασικά) την απόσυρση του νέου νόμου-πλαισίου και τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16. Το μαζικό κίνημα, η εκπεφρασμένη και η έμπρακτη αντίθεση στις επιταγές κράτους-κεφαλαίου κατάφερε να μην περάσει η ψήφιση του νέου νόμου-πλαισίου για κάποιους μήνες, το ίδιο και για τη συζήτηση για το άρθρο 16. Η μετατόπιση, όμως, στο χρόνο της ψήφισης του νόμου-πλαισίου για μετά το Γενάρη ΔΕΝ συνιστούσε νίκη, δεν πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Οι πολιτικές οργανώσεις που ήθελαν να είναι (και σε μεγάλο βαθμό ήταν) η “φωτισμένη πρωτοπορία” θέλησαν να κεφαλοποιήσουν κάποια πράγματα μέσα από το κίνημα. Βάφτισαν λοιπόν την αναδίπλωση του κράτους από τη δυναμική αντιπαράθεση με το κινητοποιούμενο κόσμο, νίκη και έστειλαν τον περισσότερο κόσμο σπίτι του δίνοντας “ραντεβού” για Σεπτέμβρη-Νοέμβρη.

Ήρθε ο Σεπτέμβρης και εν μέσω εξεταστικών τα άτομα που κινητοποιήθηκαν πρίν το καλοκαίρι δεν κατέβηκαν πάλι στους δρόμους. Οι “πρωτοπορίες” δεν θέλησαν εσκεμμένα και από πολιτικό σχεδιασμό να μην αναζωπυρωθεί ότι σβήστηκε τον Ιούνιο. Τελικά η ριζοσπαστικοποίηση όσων συμμετείχαμε στις διαδικασίες του κινήματος δεν ήταν αυτή που θα θέλαμε. Δεν μπορεί να μετρηθεί με ποσοτικούς όρους αλλά είναι φανερό ότι οι μάζες που συγκροτήσαμε το κίνημα του Ιούνη, δεν ξεφύγαμε και σε μεγάλο βαθμό μείναμε στάσιμοι στις λογικές της ανάθεσης και της αδράνειας. Αφού δεν καταφέραμε να σπάσουμε την λογική του ανέξοδου αγώνα, αφού αναλωθήκαμε στο πώς δεν θα χαθούν οι εξεταστικές και δεν περάσαμε στο περιεχόμενο του αγώνα μας, ήρθαμε να πληρώσουμε το τίμημα βλέποντας την απουσία διάθεσης για νέο γύρο αγώνα, τη λεγόμενη δεύτερη φάση του κινήματος μας.

Μέχρι πρόσφατα-προ των “εξελίξεων”-συγκεκριμένες αριστερές παρατάξεις/οργανώσεις καθ ησύχαζαν τον κόσμο διατυμπανίζοντας ότι είναι μακριά η ώρα για να ξεκινήσουμε πάλι να κατεβαίνουμε στους δρόμους, να κλείνουμε τις σχολές. Αυτό ήρθε να συστρατευθεί άριστα με τις συστημικές δυνάμεις εντός των πανεπιστημίων και διευκόλυνε το κράτος να μας φέρει στο σημείο που είμαστε σήμερα.

Πού βρισκόμαστε σήμερα..

Αυτή τη στιγμή εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι τίποτα δεν θυμίζει το κλίμα του Μάη-Ιούνη. Πολύ λιγότεροι είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι που βρίσκονται σε κατάληψη, και υπάρχει διάχυτο το αίσθημα της απαισιοδοξίας που καλλιεργείται από αριστερά και δεξιά. Πια όμως τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει. Πιστεύουμε ότι θα πάψουν να περνούν οι φωνές εφησυχασμού και ανάσχεσης-μετάθεσης του αγώνα για “μετά”/”όταν είναι ο καιρός”. Ο καιρός είναι τώρα, να αρχίσουμε να βάζουμε μπρος για δυναμικές κινητοποιήσεις. Οι λόγοι εναντίωσης στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση της παιδείας είναι εδώ και είναι εντονότεροι πια. Έχουμε σε καθαρή θέα το κράτος-κεφάλαιο να μπαίνει στη διαδικασία της θεσμικής κατοχύρωσης της νέας πραγματικότητας στο χώρο της παιδείας.

Έχουμε γνώσει των περιορισμένων μας δυνάμεων του κινήματος στη τωρινή συγκυρία, αναγνωρίζουμε ότι θέλει λίγη δουλειά ακόμα για να συσπειρωθούμε πάλι και να υπερασπιστούμε τα κοινωνικά κεκτημένα μας. Το έλλειμμα οργάνωσης, την έλλειψη μαζικότητας να την αναπληρώσουμε με την έμπρακτη αντίθεση μας, με την κοινωνική-πολιτική βία στο δρόμο. Στη μαζικότερη πορεία των φοιτητών τα τελευταία χρόνια στις 8 Ιούνη στη Μητροπόλεως έξω από το υπ. παιδείας, επιλέξαμε να συγκρουστούμε και φάνηκε ότι η πολιτική βία επικοινωνείται αφού απενοχοποιήθηκε στη συνείδηση αρκετών συμμετεχόντων στο κίνημα και στηρίχθηκε από πλατιά μαζα, η βία έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα του κινήματος de facto.

Το στοίχημα λοιπόν θα παιχτεί στο δρόμο..

Την Τετάρτη 13 Δεκέμβρη θα συνεδριάζουν στη βουλή και για το άρθρο 16. Να ακουστεί η έμπρακτη αντίθεση μας στις επιταγές του κράτους κεφαλαίου, η “αντιπολίτευση” δεν θα είναι θεσμική. Η αντιπαράθεση δεν θα είναι μέσα από κανένα “κοινωνικό διάλογο” που θέλει να διεξάγει το κράτος. Η μάχη θα είναι στο δρόμο.

· Να μην αφήσουμε κανένα να τρέφει αυταπάτες για το πότε, ο αγώνας είναι τώρα.

· Όλοι/ες στη Γ.Σ του Σ.Φ την Τρίτη 12 Δεκέμβρη.

· Ολοι/ες στο δρόμο στην Αθήνα 13 Δεκέμβρη. Να μάθουν να μας φοβούνται.