Τα προηγούμενα νομοσχέδια για την αξιολόγηση, τη δια βίου εκπαίδευση, το Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π., τα οποία πέρασαν στην πλάτη του φοιτητικού κινήματος, άνοιξαν το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την παιραιτέρω υποβάθμισή της. Ο νέος αντιδραστικός νόμος-πλαίσιο και το άρθρο 16 έρχονται απλά να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα που έχει απομείνει στο πανεπιστήμιο.Βρισκόμαστε πλέον ένα βήμα από τον ενταφιασμό της δημόσιας-δωρεάν παιδείας. Όλα αυτά όμως δεν έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία, αρκεί να γυρίσουμε λίγο πίσω το χρόνο.

Η Διακήρυξη της Μπολόνια έχει θέσει συγκεκριμένους στόχους για την εκπαίδευση στην Ευρώπη. Ο πλέον βασικός είναι η σύγκλιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης των ευρωπαικών χωρών ώστε να δημιουργηθεί ένας <<Κοινός Ευρωπαικός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης>> (ΚΕΧΑΕ) με σκοπό την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαικής οικονομίας έναντι της Αμερικάνικης και της οικονομίας των χωρών της Άπω Ανατολής. Οι εκπαιδευόμενοι-αυριανοί εργαζόμενοι- πρέπει να είναι απόλυτα προσαρμοσμένοι στις ανάγκες της αγοράς, ΄΄ελαστικοί΄΄ και πειθήνιοι, πρόθυμοι να εκπαιδεύονται για όλη τη ζωή τους ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες των επιχειρήσεων και φυσικά χωρίς να έχουν ποτέ εξασφαλισμένη δουλειά, αλλά ευρισκόμενοι σε έναν διαρκή ανταγωνισμό με τους άλλους εργαζόμενους. Τέτοιους εργαζόμενους έρχονται να εκπαιδεύσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η υποβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες απ’ τη μεριά του κράτους έχει ξεκινήσει από την υπογραφή της συνθήκης της Μπολόνια με συγκεκριμένο στόχο, αυτό που βιώνουμε σήμερα. Σχολεία και πανεπιστήμια με άθλια υλικοτεχνική υποδομή, απαράδεκτα συγγράμματα και άλλα. Την ίδια στιγμή όμως που το κράτος υποβαθμίζει την εκπαίδευση, έρχεται το ίδιο να δώσει τη «σωτήρια» λύση: η βάση του 10 στη δευτεροβάθμια και ο νόμος-πλαίσιο μαζί με την αναθεώρηση του αρθρου 16 στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προφανώς και η αναδιάρθρωση αφορά όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Προλειαίνοντας το έδαφος για την ιδιωτική εκπαίδευση, η κυβέρνηση θέσπισε το 10 ως ελάχιστο βαθμό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αφήνοντας έξω απ’ αυτήν τους μισούς υποψήφιους φέτος. Ο ανταγωνισμός δηλαδή μεταξύ των μαθητών έχει πλέον μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, η ανάγκη για φροντιστήρια είναι επιτακτική και όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες να προχωρήσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και γι’ αυτούς που έμειναν απ’ έξω όμως υπάρχουν ΄΄λύσεις΄΄. Είναι οι διάφορες ιδιωτικές σχολές, κολλέγια, προσεχώς και πανεπιστήμια απ’ όπου θα μπορεί ο καθένας με την οικονομική δυνατότητα βέβαια, να αποκτήσει ένα πτυχίο. Βλέπουμε δηλαδή την ένταση των ταξικών φραγμών στο πέρασμα απ’ τη δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Όσον αφορά την ανώτατη εκπαίδευση, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, πέρα απ’ την ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, θα επιφέρει και την περαιτέρω υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και βέβαια την πλήρη υποταγή τους στις ανάγκες της αγοράς, αφού για να μπορούν οι πτυχιούχοι τους να ανταγωνιστούν τους αντίστοιχους των ιδιωτικών, πρέπει να είναι απόλυτα εξειδικευμένοι και στείροι τεχνοκράτες. Με το νέο νόμο-πλαίσιο επέρχεται πλήρης εντατικοποίηση των σπουδών: Συγκεκριμένος χρόνος φοίτησης(ν+ν/2), αποβολή από το φοιτητικό σώμα μετά την τέταρτη αποτυχημένη προσπάθεια σε ένα μάθημα είναι δύο απ’ τις διατάξεις του νόμου με στόχο τον περιορισμό του ελεύθερου χρόνου των φοιτητών, του χρόνου που αφιερώνουν στις κοινωνικές τους δραστηριότητες, του χρόνου που τους απομένει για να ζήσουν. Ακόμη, έχουμε τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του ασύλου αφού ακόμη και οι καταλήψεις θα θεωρούνται παράνομες, γιατί εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, όμως το πανεπιστημιακό άσυλο,το οποίο είναι μια σημαντική κατάκτηση του λαού, θεσμοθετήθηκε για να προασπίζει τους κοινωνικούς αγώνες.

Θεωρούμε πολύ σημαντικό το να αντισταθούμε στα νέα αντιδραστικά μέτρα που προωθούνται. Κι αυτό όχι γιατί μας αρέσει το σημερινό πανεπιστήμιο, αλλά είναι υποχρέωσή μας να υπερασπιστούμε κοινωνικά κεκτημένα. Η δημόσια-δωρεάν εκπαίδευση είναι κεκτημένο κοινωνικών αγώνων. Υπερασπιζόμενοι βέβαια το δημόσιο πανεπιστήμιο δε σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε, επαναπροσδιορίζοντας καταρχήν την έννοια του δημοσίου. Το δημόσιο πανεπιστήμιο σε μία πραγματικά προοδευτική κοινωνία πρέπει να είναι αυτόνομο από το κράτος, άμεσα ελεγχόμενο από τους πανεπιστημιακούς και τους εκπαιδευόμενους και έμμεσα ελεγχόμενο από τους πολίτες μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις τους. Έτσι μόνο μπορεί να επιτευχθεί η αποσύνδεση των πανεπιστημίων από την αγορά, μια πραγματικά δημοκρατική παιδεία.Όλα αυτά βέβαια συνεπάγονται έναν αγώνα ενάντια στο υπάρχον σύστημα, έναν αγώνα επιθετικό πέρα από τα αμυντικά αιτήματα ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, τα οποία είναι πολύ σημαντικά. Εξάλλου, ο αγώνας των φοιτητών δεν πρέπει να είναι μονοδιάστατος, ούτε αποκομμένος απ’ τους αγώνες άλλων κοινωνικών ομάδων όπως οι μαθητές, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, κ.τ.λ.

Οι κινητοποιήσεις του Ιούνη έδειξαν ότι η κυβερνητική αδιαλλαξία δεν είναι άκαμπτη. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να καθυστερήσει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι να τις αποσύρει οριστικά το οποίο είναι ο στόχος μας. Είναι η ιδανική στιγμή να συμπορευτούμε πλέον με τους αγώνες της υπόλοιπης εκπαιδευτικής κοινότητας, ώστε να αποκτήσουν οι αγώνες πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα και να γίνουν ακόμη πιο μαζικοί, με την κατάληψη να είναι το πιο δυνατό μέσο διεκδίκησης. Σταματόντας την κανονική ροή της ζωής στο πανεπιστήμιο, έχουμε πλέον τη δυνατότητα να θέσουμε τους δικούς μας όρους, όχι μένοντας απλοί θεατές σ’ αυτήν την κανονικότητα, αλλά διαμορφώνοντας τους δικούς μας όρους ζωής. Βασικό στοιχείο βέβαια για την επίτευξη των στόχων μας είναι η αυτονόητη ανάγκη συνεχούς και μαζικής συμμετοχής στις δραστηριότητες του συλλόγου και αποφασίζοντας αμεσοδημοκρατικά ως αυτόνομα υποκείμενα και όχι σαν οπαδοί κάποιων κομμάτων.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ