Έχοντας ήδη διανύσει κάποιες εβδομάδες κατάληψης, βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο για την έκβαση του αγώνα. Η κλιμάκωση είναι μονόδρομος, σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουμε να δούμε το κίνημα να μεταστρέφεται σε ένα κίνημα “διαμαρτυρίας”, ένα κίνημα που απλά θα περιφέρει το σαρκίο του. Το να εντείνουμε τον αγώνα σημαίνει ουσιαστική οργάνωση εντός του κινήματος, συνδιαμόρφωση πολιτικού λόγου, τη μαζικοποίηση μας, κοινωνικοποίηση με τον κόσμο έξω από τα όρια του πανεπιστημίου, παρεμβάσεις σε πλατείες, χώρους εργασίας και κατοικίας.
Για μας έχει αναδειχθεί ως ανάγκη η συμμετοχή όλων των κινητοποιούμενων στα συντονιστικά κατάληψης. Είναι η μόνη διαδικασία στην οποία υπάρχει πραγματική σύνθεση απόψεων-αντιλήψεων μεταξύ των κινητοποιούμενων ατόμων μακριά από λογικές “συνδιαμόρφωσης”-κοπτοραπτικής παρατάξεων-φοιτητοπατέρων όπως γίνεται μέσα στη θεσμική Γ.Σ. Ένα κίνημα μπορεί να είναι επικίνδυνο για το κατεστημένο, διεκδικητικό και τελικά νικηφόρο μόνο όταν καταφέρει να αναπτύξει τις δικές του πολιτικές δομές.

Κοινωνικοποίηση του αγώνα..
Από τον περασμένο Μάη-Ιούνη υπήρχε διαπιστωμένη από όλες τις τάσεις του κινήματος η ανάγκη της κοινωνικοποίησης του αγώνα μας. Στην πρώτη φάση το κίνημα δεν ξεπέρασε τα όρια του, αποτύχαμε στο να συνδέσουμε το φοιτητικό κίνημα με αυτό της εργασίας, των μαθητών και των δασκάλων, είχαμε μείνει μόνο στη διατύπωση της “σύνδεσης” των αγώνων σαν “αίτημα-ευχή”. Θεωρούμε το φοιτητικό κίνημα ως κοινωνικό κίνημα, ως τέτοιο πρέπει να αναζητά συμμάχους και έξω από τα στενά όρια του πανεπιστημίου. Να κινηθούμε λοιπόν, λόγω και πράξη, σε μια κατεύθυνση σύνδεσης από τα κάτω με άλλους κοινωνικούς χώρους, και όχι τεχνητά μέσα από πολιτικά γραφεία. Ακόμα, –τότε- δεν είχε διαφανεί η ανάγκη (τουλάχιστον όχι από όλες τις συνιστώσες του κινήματος) να επικοινωνούμε εμείς οι ίδιοι/ες τον αγώνα μας στην κοινωνία, το έργο αυτό το είχαν αναλάβει τα μμε. Αντιλαμβανόμενοι (ελπίζουμε όλοι) πια ότι ο συνασπισμός κράτους-κεφαλαίου επιχειρεί μέσα από τα μμε μία μεθοδευμένη πολεμική ενάντια στο κίνημα, δεν μπορεί να επαφίεται στα αστικά μμε η πληροφόρηση-επικοινωνία, είναι δικιά μας ευθύνη και υποχρέωση.

Αντιανάθεση- Διαχωρισμός φοιτητοπατέρων-ψηφοφόρων..
Ακόμη μια φορά είδαμε να υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτούς που ψηφίζουν το αγωνιστικό πλαίσιο, δηλαδή αυτούς που πυροδοτούν τον αγώνα και σε αυτούς που πραγματικά στηρίζουν τις κινητοποιήσεις του συλλόγου. Η θεσμική κάλυψη, η “νομιμοποίηση” της μορφής πάλης παρέχεται από αυτούς που ψηφίζουν. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Ποτέ κανένα κίνημα δεν κέρδισε από τα αμφιθέατρα αλλά στο δρόμο. Μόνο με την ουσιαστική συμμετοχή όλων μας θα νικήσουμε. Ο αγώνας αυτός αφορά το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών και πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας. Κλιμάκωση λοιπόν σημαίνει και μαζικοποίηση, διεύρυνση και ριζοσπαστικοποίηση του αγωνιστικού μπλοκ. Για έναν αγώνα αμεσοδημοκρατικό και ακηδεμόνευτο, που δημιουργεί και διαμορφώνει συνειδήσεις ρήξης, όχι αναθετικό και ενσωματώσιμο.

Όταν το κράτος μιλά για “κοινωνικό διάλογο” εννοεί καταστολή..
Το κράτος έχει δείξει από τον Ιούνη τί σημαίνει “κοινωνικός διάλογος”. Από δω και πέρα η κρατική καταστολή θα βρίσκεται μπροστά μας. Όταν το κίνημα αμφισβητεί και ξεπερνά την αστική νομιμότητα το κράτος θα επιτίθεται. Αυτό όμως δε θα πρέπει να μας τρομάζει και να μας βάζει σε λογικές άμβλυνσης των μορφών πάλης που θα υιοθετούμε.
Την Τετάρτη, 24/1 οι κινητοποιούμενοι του Σ.Φ. Ξάνθης συμμετείχαμε στην πανθρακική πορεία στην Κομοτηνή, η οποία συσπείρωσε πάνω από 500 φοιτητές από Κομοτηνή, Ξάνθη και Καβάλα. Φτάνοντας η πορεία μπροστά από την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας και Θράκης ένα μπλοκ ατόμων από Ξάνθη και Κομοτηνή προσπάθησε να καταλάβει συμβολικά το κτίριο που αποτελεί το κέντρο της κρατικής εξουσίας στην περιοχή. Συγκεντρωμένες ήταν πάνω από τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ, που τελικά με άγρια καταστολή και χημικά μας εμπόδισαν να καταλάβουμε το κτίριο. Χάρη στη συντροφικότητα και αλλυλεγγύη που επέδειξε το μπλοκ της Ξάνθης δεν κατάφεραν οι δυνάμεις καταστολής να σπάσουν τις γραμμές μας.

Περί συντροφικότητας στο δρόμο και τις λογικές “διαχείρησης” των κινημάτων..
Από την αρχή της πορείας καθοδηγητές της ΚΝΕ μιλούσαν για προβοκάτορες και προσπαθούσαν να τοποθετήσουν στην κεφαλή της πορείας το μπλοκ των ΤΕΙ Καβάλας συνεπικουρούμενοι από μέλη της ΚΝΕ από την Κομοτηνή, θέλοντας έτσι να μην επιτρέψουν την επιχείρηση κατάληψης της Περιφέρειας. Τελικά στην κεφαλή της πορείας (όπως και είναι λογικό) ήρθαν οι καταληψίες της Νομικής Κομοτηνής, ακολουθούσε το πανό του κατάληψης Σ.Φ. Ξάνθης και στο τέλος αυτό των ΤΕΙ Καβάλας. Την ώρα που δεχόμασταν την επίθεση των μονάδων καταστολής οι συναγωνιστές της ΚΝΕ επέλεξαν να αφήσουν ακάλυπτα τα υπόλοιπα μπλοκ και να συνεχίσουν(!) την πορεία τους μέσα στην πόλη. Τέτοιες κινήσεις θεωρούμε ότι καταδεικνύουν τις λογικές που φέρει η ΚΝΕ και εν τέλει υπονομεύουν τον κοινό αγώνα.

Η αντίσταση στην γενικευμένη επίθεση κράτους-κεφαλαίου ξεκινά από την υπεράσπιση των κοινωνικών μας κεκτημένων.
Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 – Να μη κατατεθεί ο νέος νόμος-πλαίσιο.
Συνεχίζουμε μαζικά, δυναμικά, αδιαμεσολάβητα, ακηδεμόνευτα.
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φοιτητών
(ανοιχτή συνέλευση κάθε Σάββατο 20.30 στο αμφ. Προκάτ)