Η συγκυρία την οποία διανύουμε είναι αρκετά κρίσιμη όσον αφορά το φοιτητικό κίνημα και όχι μόνο. Η συνέχιση ή μη αυτής της κινηματικής έξαρσης αφορά όλη την κοινωνία, όλους τους αγώνες των εργαζομένων από εδώ και πέρα. Ας προσπαθήσουμε όμως να κάνουμε μία ανάγνωση αυτής της συγκυρίας.

Από πλευράς κεφαλαίου-κράτους:

Ήδη η κυβέρνηση της ΝΔ έχει δείξει το πιο σκληρό πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές της ΕΕ προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (μία πορεία βέβαια αρκετά αντιφατική που δεν αφορά το παρόν κείμενο) προσπαθεί να προωθήσει τις όποιες απαραίτητες αλλαγές (οι οποίες έχουν καθυστερήσει αρκετά στην Ελλάδα) και αναδιαρθρώσεις αφορούν την εκπαίδευση. Το ΠΑΣΟΚ έχοντας πετάξει προ πολλού το ‘σοσιαλιστικό’ του μανδύα συνεπικουρεί στις αλλαγές αυτές. Η κίνηση της ΝΔ για άμεση κατάθεση του νόμου πλαισίου πάνω στη στιγμή που φαινόταν ότι το φοιτητικό κίνημα βάδιζε προς εκτόνωση (μόλις το ΠΑΣΟΚ, που ολίσθαινε στις εσωτερικές του αντιθέσεις, πιέστηκε να αναδιπλωθεί και δεν ψήφισε την αναθεώρηση του άρθρου 16 δηλαδή) είναι μία κίνηση καθαρά επιθετική που φαινομενικά αναζωπύρωσε το ΦΚ (χωρίς φυσικά να υπονοούμε ότι το ΦΚ γεννήθηκε από την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης!)

Η προκλητική αυτή στάση του ΄τσαμπουκά’ και του ‘δε μασάμε’ δεν μπορεί να ερμηνευτεί απλά με τον μανδύα της αδιαλλαξίας και του ‘παλαιού κράτους της δεξιάς’. Ήδη η κυβέρνηση προετοιμάζεται να ανοίξει το θέμα του ασφαλιστικού. Μία ήττα από πλευράς των φοιτητών σηματοδοτεί μία ήττα όλων των εργαζομένων και όλης της κοινωνίας. Η επιθετική στάση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί μόνο μέσα από την προσπάθεια παραδειγματισμού της κοινωνίας σε όλα τα επερχόμενα μέτρα που δυσχεραίνουν τον κόσμο της εργασίας. Ο συμβολισμός είναι απλός: δείτε τους φοιτητές: τέτοια κινητοποίηση και δεν πέτυχαν τίποτα. Για ποιο λόγο φωνάζετε; Είναι λοιπόν μία έντεχνη προσπάθεια από πλευράς του αστικού συνασπισμού εξουσίας, σπίλωσης και απαξίωσης των συλλογικών αγώνων, μία προσπάθεια που πρέπει να γίνει βίωμα υποταγής σε όλον τον κόσμο.

Από πλευράς ΦΚ

Ο μακρύς αυτός δρόμος που έχει ξεκινήσει από το Μάη-Ιούνη συνεχίστηκε το φθινόπωρο και καλά κρατεί μέχρι και τώρα, έχει αναδείξει αρκετά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το Μάη-Ιούνη και εν μέσω ενθουσιασμού δημιουργήθηκε ένα πλατύ κίνημα. Το φθινόπωρο έγιναν αρκετές προσπάθειες αναζωπύρωσης και συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου (δάσκαλοι-μαθητές-φοιτητές), που όμως σαμποταρίστηκαν από κομμάτια της ρεφορμιστικής αριστεράς αλλά και της ‘ριζοσπαστικής’. Οι προσπάθειες αυτές μπορεί να μην έδωσαν άμεσα αποτελέσματα, αλλά ήταν η απαραίτητη διαλεκτική σχέση σύνδεσης με το λεγόμενο ‘2^ο γύρο των κινητοποιήσεων’, την κινηματικά έξαρση που είμαστε τώρα δηλαδή, του Ιανουαρίου, Φεβρουαρίου, Μαρτίου, Απριλίου και ελπίζουμε και Μαΐου και κλπ!

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες προβληματικές όπως το ζήτημα των πολιτικών οργανώσεων που πολλές φορές κάνουν ‘κουμάντο’ στο κίνημα (και οργανωτικά και πολιτικά), το ζήτημα της δημοκρατίας στο κίνημα (φοιτητοπατέρες και έλεγχος καταστάσεων από συγκεκριμένες οργανώσεις), το ζήτημα της μη επαρκούς κοινωνικοποίησης του αγώνα και σε άλλα κοινωνικά στρώματα και άλλα στα οποία δε θα σταθούμε παραπάνω. Θα σταθούμε στα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τη συσσώρευση κοινωνικής και κινηματικής εμπειρίας από το Μάη-Ιούνη μέχρι τώρα.

Το Μάη-Ιούνη υπήρχαν πιο πολλές καταλήψεις και περισσότερος ενθουσιασμός, αλλά τώρα έχουμε πολύ περισσότερη μαζικότητα στο δρόμο. Όπως επίσης έχει ριζοσπαστικοποιηθεί και πολιτικοποιηθεί παραπάνω, ένα πολύ μεγάλο μέρος από το λεγόμενο ‘μπλοκ αγώνα’ Έχει ζυμωθεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου με το ζήτημα της βίας και της σύγκρουσης. Και τέλος με τη συσσωρευμένη αυτή εμπειρία το ΦΚ έχει καταφέρει να είναι πραγματικά ένας μοχλός πίεσης και καθεστωτικής κρίσης μέσα από τις διαδικασίες του (συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις-συγκρούσεις) και να διεμβολίσει την κεντρική πολιτική σκηνή.

Για τις οργανώσεις της αριστεράς (‘ριζοσπαστικές’ καθεστωτικές και ρεφορμιστικές)

Μέσα στις πολλές προβληματικές παρέμβασης της αριστεράς στο ΦΚ θα επικεντρωθούμε σε αυτές που έχουν άμεση συσχέτιση με τη συνέχιση του κινήματος. Ήδη υπάρχουν τα σενάρια ότι τάσεις των ΕΑΑΚ στηρίζουν την άποψη ότι δε συνεχίζουμε με καταλήψεις μετά το Πάσχα, κάτι που δεν αποσαφηνίστηκε στο διήμερο των ΕΑΑΚ. Οι αντιλήψεις αυτές έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με αρκετό κόσμο, αλλά και κόσμο της βάσης των ΕΑΑΚ. Έχοντας μείνει δογματικά προσκολλημένοι στο λενινισμό και την λογική που απορρέει ότι όποιος υπακούει στις μάζες είναι ‘οπορτουνιστής’ δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στις μάζες. Φυσικά δεν είμαστε υπέρμαχοι στο να ‘υπακούμε’ σε δεξιά αντανακλαστικά του κόσμου, αλλά στα αγωνιστικά. Και οι φοιτητές (κατά δική μας εκτίμηση) έχουν επιδείξει μεγάλη διάθεση αγωνιστικότητας και συνέχισης του αγώνα. Και αυτήν την αγωνιστικότητα προσπαθούν να την υποσκελίσουν με λογικές ότι ‘ο κόσμος κουράστηκε’. Ε λοιπόν δεν είναι έτσι! Είμαστε βέβαια μακριά από λογικές βολονταρισμού και αγωνιστικότητας για την αγωνιστικότητα. Αλλά μία ανάγνωση της συγκυρίας και προσαρμογής στις υπάρχουσες συνθήκες μας δείχνει τη συνέχιση του αγώνα όπως πριν. Στις 15 ημέρες αυτές των διακοπών δεν άλλαξε τίποτα όσον αφορά τη συγκυρία. Για ποιο λόγο να σταματήσουμε;

Ο έτερος μύθος τάσεων της ΕΑΑΚ είναι ότι υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός. Ή μάλλον καλύτερα όταν η πολιτική εκτίμηση της συγκυρίας μεταλλάσσεται σε πολιτικό ‘σχέδιο’. Αν κάποιος νομίζει ότι είναι στρατηγός επί χάρτου και κινεί τα νήματα είναι μακράν νυχτωμένος από τη διαλεκτική της ιστορίας και των κινημάτων. Δυστυχώς για κάποιους τα κινήματα δεν είναι ούτε μαθηματικά ούτε και έχουν διακόπτη που μπορείς να τον ανοίξεις ή να τον κλείσεις. Τρανό παράδειγμα είναι η ΑΡΑΝ που νομίζει ότι επιβεβαιώθηκε το τρανό πολιτικό της ‘σχέδιο’ για το σαμποτάρισμα των αγώνων του φθινοπώρου και συνέχισης τον Ιανουάριο. Ε βέβαια! Πάμε για Ιανουάριο είπαν κάποιοι ασήμαντοι όπως το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ, η ΠΟΣΔΕΠ, οι συνδικαλιστές δάσκαλοι της ΠΑΣΚΕ, αλλά αφού το είπαν οι 300 της ΑΡΑΝ επιβεβαιώθηκαν! Και μην πει κάποιος ότι οι συγκεκριμένες δυνάμεις δεν έχουν βαρύτητα στο πανεπιστήμιο, διότι δυστυχώς για τις φοιτητοκεντρικές γκρούπες το πανεπιστήμιο δεν είναι γυάλα και ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία.

Τέλος η μη πίστη στις νίκες (κάτι που αφορά όχι μόνο τάσεις μέσα στα ΕΑΑΚ, αλλά και το ΚΚΕ), οδηγεί σε έναν αποπροσανατολισμό στον κόσμο του κινήματος. Η αισχρή αφίσα της ΠΚΣ (δείξαμε τη δύναμή μας, ανατρέψαμε τους συσχετισμούς) δείχνει ακριβώς τη λογική αυτή. Ότι νίκες στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν. Μόνο αν συσπειρωθεί κόσμος στο ‘μαγαζί’ μας (άλλοι το λένε καταδίκη του δικομματισμού και άλλοι συσπείρωση όρων) μέσα από τις ‘αγωνιστικές’ εκλογές μπορούμε να πετύχουμε την ‘επανάσταση’. Για να επανέρθουμε και στην πρώτη παράγραφο: καμία εμπιστοσύνη στις μάζες! Ο μεταφυσικός μεσσιανισμός σε όλο του το μεγαλείο. Εδώ πάλι να τονίσουμε ότι η άποψη μας απέχει μακράν του βολονταριστικού ‘εδώ και τώρα’. Για το ζήτημα των επι μέρους νικών, όμως θα επεκταθούμε παρακάτω.

Τέλος όσον αφορά τη ‘ροζ’ αριστερά του ΣΥΝ και των συν αυτώ, η πρόταση για την αριστερή ενότητα, εκτός του ότι έγινε εν μέσω κινήματος και αποτυπώνει ακριβώς την παραπάνω λογική του ‘ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε’, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μία ακίνδυνη light lifestyle αριστερά της διαχείρισης. Η ενότητα ή θα είναι στη δράση και μέσω μίας μακράς και επίπονης κοινωνικής διαδικασίας θα επέλθει και μία πραγματική ενότητα σε επίπεδο βάσης (και όχι κομματικών επιτελείων) ή θα είναι η ‘χρήσιμη αριστερά’ της διαχείρισης, της ψεύτικης ενότητας, της αφομοίωσης στο μίνιμουμ πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΝ. Ας μην ξεφεύγουμε όμως…

Γιατί συνεχίζουμε;

Την καθεστωτική αυτή κρίση το ΦΚ πρέπει να την εκμεταλλευτεί συνεχίζοντας και κλιμακώνοντας τον αγώνα του με ένα από τα πιο ισχυρά όπλα που διαθέτει: την κατάληψη. Κατάληψη όχι μόνο για την παρακώλυση διδακτικού-ερευνητικού και διοικητικού έργου που είναι πάρα πολύ σημαντικές παράμετροι, αλλά και για τη δημιουργία ενός ζωντανού κέντρου αγώνα με πραγματικά πολιτικές και αμεσοδημοκρατικές συντονιστικές επιτροπές κατάληψης. Ενός κέντρου αγώνα που μπορεί να υπάρχει και μία περαιτέρω κοινωνικοποίηση του αγώνα με άλλα κοινωνικά στρώματα. Τώρα λοιπόν είναι η κατάλληλη ευκαιρία να οξύνουμε παραπάνω τις ήδη υπάρχουσες αντιθέσεις και να φέρουμε πραγματικά την κυβέρνηση σε πολιτικό αδιέξοδο που θα την αναγκάσει να αποσύρει το νόμο-πλαίσιο. Το κλίμα ήδη είναι πολύ πολωμένο, ας το πολώσουμε παραπάνω μέχρι την τελική νίκη. Και φυσικά είμαστε πολύ μακριά από τη λογική της καταληψιολαγνείας ως πολιτισμικής διαφοροποίησης. Αντιλαμβανόμαστε την κατάληψη ως μορφή πάλης που πλέον έχει κατοχυρωθεί και νομιμοποιηθεί πλήρως στους φοιτητές.

Και εδώ μπαίνει ένα ερώτημα τι θα πει νίκη και γιατί την επιδιώκουμε. Ε λοιπόν είμαστε ενάντια στην μεσσιανική λογική του σταλινισμού-λενινισμού (που σε αυτή τη λούμπα πέφτει και μέρος των αναρχικών), ότι δεν υπάρχουν νίκες μέσα στον καπιταλισμό, διότι ακόμα και ο νόμος να πέσει πάλι καπιταλισμό θα έχουμε. Ή οι ακόμα πιο επαίσχυντες ρητορείες του ΚΚΕ ότι πραγματική νίκη είναι η καταδίκη του δικομματισμού και ανατροπή των συσχετισμών (με εκλογές βέβαια!).

Νίκη σημαίνει αυτό που έχει οριοθετηθεί από τον Μάη-Ιούνη: η πλήρης απόσυρση του νόμου-πλαισίου και η μη αναθεώρηση του άρθρου 16. Και αυτό να προκύπτει μέσα από μία πραγματική κινηματική διαδικασία που θα υποχρεώσει το κράτος να μην κάνει τις επικείμενες αλλαγές. Και πιστεύουμε σε αυτές τις νίκες διότι μόνο μέσα από νικηφόρους συλλογικούς αγώνες που έχουν υλικό αντίκρισμα μπορούν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να πιστέψουν στην τεράστια δύναμη που κρύβονται στα χέρια τους και να οξύνουν τον πήχη των διεκδικήσεων σαμποτάροντας την κοινωνική ειρήνη, με τελικό στόχο την ανατροπή των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων. Μην το πάμε όμως πολύ μακριά…

Αναρωτήθηκε κανείς από τα αριστερά κομματικά επιτελεία τι σημαίνει να γυρίσουμε στην ‘αγωνιστική’ διασφάλιση της εξεταστικής; Να γυρίσουμε στα μαθήματα μην έχοντας κατοχυρώσει ουσιαστικά τίποτα, απλά πιστεύοντας στο μεταφυσικό ότι ο νόμος-πλαίσιο είναι παρελθόν και ότι δε θα εφαρμοστεί στην πράξη; Δε θα πυροδοτήσει το μηχανισμό του κοινωνικού παραδειγματισμού; Αν οι φοιτητές με τόσο ‘μεγαλειώδες’ κίνημα γυρνάνε χωρίς αποτέλεσμα, απλά και μόνο όπως οι δάσκαλοι ‘κέρδισαν την αξιοπρέπεια’ ή ακόμα χειρότερα τα διάφορα μαγαζάκια, γκρουπούσκουλα και μη συσπείρωσαν ‘όρους’, ποιος είναι ικανός να κερδίσει; Για ποιους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες μιλάμε όταν δεν έχουμε πίστη σε αυτούς απλά θέλουμε να ενισχύσουμε εκλογικά και οργανωτικά την οργανωσούλα μας. Φυσικά δε θα πέσουμε και στη λούμπα της οργανωσιοφοβίας και μιας μεταφυσικής άποψης ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος και έτοιμος για αμεσοδημοκρατία αλλά απλά φταίνε οι ‘κακές’ οργανώσεις. Πιστεύουμε στους πολιτικούς φορείς και στον πολιτικό αγώνα αρκεί να μην προσπαθεί να ελέγξει ένα κίνημα, αλλά δίνοντας το πολιτικό του στίγμα και συμμετέχοντας σε αυτό να εκφράσει έμπρακτα την κοινωνική αλληλεγγύη.

Κάλεσμα

Τελειώνοντας, θέλουμε να καλέσουμε όλον τον κόσμο που πραγματικά πιστεύει στο κίνημα για συνέχιση του αγώνα. Και εννοούμε κάθε ανένταχτο, κάθε αυτόνομο, κάθε αναρχικό/αντιεξουσιαστή, κάθε αριστερό (δεν έχει και πολύ σημασία η ταυτότητα εν τέλει). Αυτόνομα σχήματα, οργανώσεις, εφήμερες πρωτοβουλίες φοιτητών, να πάρουν την πρωτοβουλία στις σχολές τους και να προτείνουν κατάληψη και συνέχιση-κλιμάκωση του αγώνα. Ας μη μας πιάνει η μεμψιμοιρία ότι τα ΕΑΑΚ ‘ξεπουλάν’ το κίνημα (όσον αφορά ΚΚΕ και ΣΥΝ αυτό έχει γίνει ήδη και επισήμως). Τώρα είναι πραγματικά η ώρα να ορθώσει το ανάστημα του και ένας κόσμος που πραγματικά πιστεύει στο κίνημα και τις διαδικασίες του. Ένας κόσμος που πιστεύει ότι το κίνημα μπορεί να παράγει πολιτική από τη βάση του και όχι διαμεσολαβημένο από τις οργανώσεις που παρεμβαίνουν σε αυτό. Που πιστεύει ότι μπορούμε να νικήσουμε. Γιατί μπορούμε και να νικήσουμε, αλλά και να έχουμε ένα ακηδεμόνευτο μαχητικό κίνημα βάσης.

Και αυτό θα γίνει περνώντας από τις συμπληγάδες πέτρες της διαχείρισης και του βολονταρισμού. Που μεταφράζεται: καταλήψεις μέχρι τελικής πτώσης. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την ήττα από τις καθεστωτικές παρατάξεις. Δεν πρέπει να μπούμε στη λογική ότι τα κινήματα μπορούμε να τα μαζέψουμε και να τα αναπτύξουμε όποτε θέλουμε εμείς (γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο). Αν κάποιος μας διαψεύσει θα είναι ο ίδιος ο κόσμος και θα υπάρχει μία ομαλή περίοδος εκφυλισμού του κινήματος. Το μοναδικό ‘σχέδιο’ που υπάρχει είναι το να δίνουμε κάθε πολιτική μάχη εμπιστευόμενοι τον κόσμο αφήνοντας το στίγμα μας. Ή θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε, ή ακόμα καλύτερα να μετατρέψουμε αυτό το δίλημμα στο ή θα κερδίσουμε ή θα κερδίσουμε! Αν όμως δε συνεχίσουμε η ήττα είναι δεδομένη. Ας τελειώσουμε με τις λογικές του ΄3^ου γύρου’ (βλέπε εμφύλιος!). Και από την άλλη ας αφήσουμε και τις λογικές της βολονταριστικής αγωνιστικότητας που φτάνει στα όρια της γραφικότητας. Μιλάμε για τη δημιουργία πραγματικών καταστάσεων που λαμβάνουν υπ’ όψιν τις συνθήκες και όχι τους 300 του Λεωνίδα που ετοιμάζουν την ‘επανάσταση’ σε μία ντουζίνα όλο κι όλο κατειλημμένων σχολών.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

στην ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗ ΞΑΝΘΗΣ

Υ.Γ. Ήδη έχει αρχίσει να είναι φανερή όσο ποτέ άλλοτε η αδυναμία του προαναφερόμενου κόσμου του κινήματος να συντονιστεί, με αποτέλεσμα να ηγεμονεύεται και να καπελώνεται από λενινιστικές αντιλήψεις και οργανώσεις. Φυσικά αυτή η αδυναμία δε θα λυθεί εν μέσω κινήματος όπως η ‘αριστερή ενότητα’ που προσπαθεί ακόμα δεν τελείωσε το κίνημα να το θάψει θέλοντας να αποκομίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα εκλογικά οφέλη, αλλά έχοντας όλη αυτή την εμπειρία του κινήματος και μία υπαρκτή και επιτακτική ανάγκη, να έχουμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας μια φόρμουλα συντονισμού και δικτύωσης μέσα από ήδη υπάρχουσες ή εν δυνάμει δομές παρέμβασης σε κάθε σχολή.