Ακόμα μια φορά μετά τα ‘εκπαιδευτικά’ γινόμαστε μάρτυρες των ίδιων πάνω-κάτω γεγονότων. Οι αγώνες ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση σε ‘συνολικό’ πλαίσιο, δηλαδή τόσο απέναντι στα σύγχρονη επίθεση αλλά συνάμα και απέναντι στους νόμους Ρέππα-Σιούφα, σιγά-σιγά σβήνουν και μένουμε στη διεκδίκηση στα κλαδικά, ενάντια σε νέες υπουργικές αποφάσεις. Οι απεργίες σταμάτησαν, οι φωνές έπαψαν, οι δρόμοι επέστρεψαν στην ‘κανονική’ τους λειτουργία. Αποτυγχάνουμε και πάλι να δημιουργήσουμε ένα κίνημα ριζοσπαστικό, διεκδικητικό.

Η ανάθεση των αγώνων σε ‘ειδικούς’ γι ακόμα μια φορά έπαιξε τον καταλυτικό της ρόλο. Οι εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους δεν κατάφεραν να εμπιστευθούν τα σωματεία τους και σύρθηκαν πίσω από τη ΓΣΕΕ. Μια ΓΣΕΕ που στις 27-3 υπέγραψε με τα αφεντικά τη νέα διετή σύμβαση εργασίας με εξευτελιστικές αυξήσεις (κάτω του πληθωρισμού φυσικά). Αυτός και ο ρόλος της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ, να απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς και να κατευθύνει-συγκρατεί τους απεργούς-κινητοποιούμενους εργαζόμενους εντός ‘αστικής νομιμότητας’.

Ίδιος και ο ρόλος της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Ας μην ξεγελιόμαστε με τα τερτίπια εντυπωσιασμού των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Σκοπός τους από την αρχή άλλωστε ήταν η κάρπωση των αγώνων των εργαζομένων. Ούτε η πρόταση δημοψηφίσματος ούτε η πρόταση μομφής προς την κυβέρνηση έγιναν για να πέσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο παρά μόνο για την κατασκευή ενός ψευδούς αγωνιστικού προφίλ που θα φέρει τις ψήφους των ‘αγανακτισμένων’ και ‘εξοργισμένων’ με την κυβέρνηση. Άλλωστε οι δυνάμεις των ίδιων κομμάτων δεν έκαναν τίποτα το ουσιαστικό το δρόμο του αγώνα, στον οποίο και δε βρίσκονται βέβαια. Εκεί που βρίσκονται είναι στις συμφωνίες κυρίων μεταξύ ΓΣΣΕ και ΣΕΒ, στις κομματικές ομιλίες των εργατοπατέρων, στις συγκεντρώσεις-κηδείες, στα κομματικά τους συνέδρια.

Όπως κίνηση εντυπωσιασμού θεωρούμε και την πρόταση καταλήψεων λίγο πριν τις φοιτητικές εκλογές. Εκλογές που προγραμματίστηκαν πριν καν τελειώσει η μάχη του ασφαλιστικού. Δεν νοούνται αγωνιστικές αποφάσεις και κινητοποιήσεις με αμετάκλητη ημερομηνία παύσης, θέτοντας ως φυσικό όριο αυτών τις εκλογές. Παρόλα αυτά θα στηρίξουμε τέτοια πρόταση αν διατυπωθεί στο μέτρο που αυτή διασφαλίζει την συνδιαμόρφωση πολιτικού λόγου και κοινή δράση όσων φοιτητών επιλέξουν να παρέμβουν στην κοινωνία, τόσο για το ασφαλιστικό όσο και για τα εκπαιδευτικά. Γιατί πιστεύουμε στην αλληλεγγύη ανάμεσα στους κοινωνικούς χώρους, να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε-συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις εργαζομένων. Οι νόμοι ανατρέπονται και μετά την ψήφισή τους. Ο ρόλος μας ως φοιτητές δεν είναι απλά αυτός των αλληλέγγυων στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αλλά αυτός των ενεργά συμμέτοχων. Είτε μέσω του συλλόγου φοιτητών χρησιμοποιώντας ως όπλα μας την κατάληψη, την πορεία, την αντιπληροφόρηση, την παρέμβαση σε χώρους εργασίας είτε μέσω πρωτοβουλιών με εργαζόμενους είτε δείχνοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Στο μέτωπο του εκπαιδευτικού τώρα βλέπουμε την εντατικοποίηση, την πειθάρχηση, την επίθεση στο άσυλο, την εισχώρηση του ιδιωτικού κεφαλαίου στο πανεπιστήμιο ως κύριους στόχους της κυβέρνησης. Όλα όσα για τα οποία γεννήθηκε το φοιτητικό κίνημα, όλα όσα έθεσε ως αιχμές και προσπάθησε να αντιπαλέψει, συμπυκνώνονται στον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό και στα τετραετή οικονομικά προγράμματα που κατατέθηκε στη σύνοδο των πρυτάνεων στην Κομοτηνή. Σύσταση πειθαρχικών συμβουλίων, φύλαξη ΑΕΙ, ορισμός του ενεργού φοιτητή, κατανομή κονδυλίων σύμφωνα με την ‘κατηγορία’ της κάθε σχολής, έρευνα από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Για να καταφέρουμε να νικήσουμε, να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είτε αυτές εκφράζονται με νομοσχέδια είτε με εσωτερικούς κανονισμούς, πρέπει να καταφέρουμε να συνδέσουμε τα δύο μέτωπα, το εργασιακό και το εκπαιδευτικό. Να δημιουργήσουμε ένα κίνημα πραγματικά διεκδικητικό, πραγματικά επικίνδυνο.