Η αριστερά φέρει και αυτή ευθύνη γιατί όχι μόνο συναινεί αλλά επιδίωκει και προβάλλει σαν πρώτιστης σημασίας αντιπαράθεση του "φοιτητικού κινήματος" την εκλογική διαδικασία, όταν είναι γνωστό ότι οι εκλογές σημαίνουν επιστροφή στην κανονικότητα και φυσικό όριο σε τυχον κινητοποιήσεις. Αν έχεις πραγματικό στόχο την ανατροπή ενός νόμου, είτε αυτός έχει να κάνει με το ασφαλιστικό είτε με το εκπαιδευτικό, δεν αναγνωρίζεις καμία αναγκαιότητα για εκλογές υψώνοντας κινηματικά "αναχώματα". Όσο για αυτούς που επικαλούνται ότι οι εκλογές είναι μια μάχη στην οποία πρέπει να συμμετέχουμε καθώς αποτυπώνουν τους κοινωνικούς - πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν στη κοινωνία και εν προκειμένω στο φοιτητικό χώρο έχουμε να αντιπαραθέσουμε το ότι όπως αποδεικνύεται από την ιστορία -ακόμα και από την πιο πρόσφατη- όταν ξεσπά ένα κίνημα και όσο διαρκεί αυτό οι υποτιθέμενοι συσχετισμοί (οι οποίοι είναι και δυσμενείς για την ανάπτυξη αντιστάσεων) συντρίβονται. Ο κινητοποιούμενος κόσμος δεν συσπειρώνεται πίσω από εκλογικά αποτελέσματα αλλά γύρω και βάσει των αναγκών του, που τον οδηγούν στο δρόμο του αγώνα. Συνιστώσες ολόκληρες του κινήματος αντιστρέφουν την πραγματικότητα θεωρόντας ότι τα εκλογικά αποτελέσματα και οι αλλαγές τους προηγούνται των αλλαγών των συσχετισμών στη κοινωνία. Και οι αλλαγές αυτές στην κοινωνία έρχονται μέσα από πάλη, όχι εκλογική, αλλά συνολική.

Οι φοιτητικές εκλογές και τα θεσμικά όργανα ιστορικά..

Εξετάζοντας τις φοιτητικές εκλογές ιστορικά, παρατηρούμε ότι στο τέλος της επταετίας και κυρίως μετά την μεταπολίτευση όπου ο φοιτητόκοσμος είχε μετατοπιστεί στα αριστερά, στα θεσμικά όργανα (ΔΣ, ΕΦΕΕ) κυριάρχησαν αριστερές δυνάμεις. Από το 75 ως το 77 με την επιχείρηση της καραμανλικής κυβέρνησης για την εισαγωγή ενός αντιδραστικού νόμου-πλαισίου στα πανεπιστήμια, το φοιτητικό κίνημα σηκώνει ανάστημα, με τα θεσμικά όργανα να υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις (ακόμα και αν σε αυτά κυριαρχούν συστημικές αριστερές δυνάμεις). Προχωρόντας χρονικά, με την εδραίωση του κοινοβουλευτισμού εμφανίζονται οι πρώτες σκληρές αντιθέσεις του φοιτητικού κινήματος με τα θεσμικά όργανα. Το 79 οι φοιτητοπατέρες αναγκάζονται να συρθούν στο χορό των κινητοποιήσεων απέναντι στο νόμο 815 πάλι, και οι απεργοσπαστικές λογικές τους και ο εκτωνοτικός "αγώνας διαρκείας" (βλέπε άψυχες συγκεντρώσεις) που προέτασσαν, συνετρίβη μπροστά στη λογική και πρακτική του τότε φοιτητικού κινήματος που από τις ΓΣ αποφάσιζε καταλήψεις διαρκείας. Το 82-83 με κυβέρνηση Πα.Σο.Κ. ψηφίζεται ο ν.1268 για τα ΑΕΙ με τις αντιδραστικές διατάξεις που περιελάμβανε ο 815 να μην υπάρχουν. Είναι η πρώτη φορά που το τριτοβάθμιο όργανο των φοιτητών, η ΕΦΕΕ, συμμετέχει στη διαμόρφωση νόμοσχεδίου φέρνοντας στο προσκήνο τότε τη λογική της συνδιοίκησης και της "διαχείρισης" που οδήγησε αναπόφευκτα στη νομιμοποίηση της κρατικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Μόλις το 87 η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ βγαίνει εκλογικά νικήτρια και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Μέσα στο κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου έχει ήδη καλλιεργηθεί από τα Δ.Σ. και την ΕΦΕΕ ο ατομισμός και η ανάθεση. Τα ΔΣ όμως και οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν σημαίνουν τίποτα όταν ο κόσμος αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις του και αποκτά συνείδηση, διαμορφώνει πλαίσιο πάλης κατεβαίνει στο δρόμο και διεκδικεί. Αυτό είναι αυταπόδεικτο γιατί ακόμα και με κυριαρχία της "δεξιάς" στα θεσμικά όργανα κινηματικές ρωγμές συνεχίζουν να δημιουργούνται. Όποτε όμως το φοιτητικό κίνημα μπήκε σε λογική "διαλόγου" με το κράτος, "επαναπροσδιορισμού των στόχων" του, και "αποτύπωσης στις εκλογές" έχασε, και έχασε τραγικά. Ας αναρωτηθούμε τί ρόλο θα έπαιζε στο περασμένο κίνημα που συμμετείχαμε η ΕΦΕΕ με αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα αν οι φοιτητές δεν την είχαν αποκαθηλώσει από όργανο τους, να σκεφτούμε τί ρόλο θα παίζαν τα Δ.Σ. αν το φοιτητικό κίνημα τα σεβόταν. Ό,τι ακριβώς κατάφερε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στον εργασιακό χώρο σαν εγγυητής κοινωνικής ειρήνης, που ακριβώς δυό μέρες μετά το συλλαλητήριο των 150.000 (συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΜΕ) υπέγραψε αυξήσεις 1-2 ευρώ. Φτανεί λοιπόν πια με τη νομιμοποίηση των εκλογών και των θεσμικών οργάνων.

Η ανάθεση σκοτώνει την διάθεση, συνειδητή αποχή!

Το κάλεσμα μας για συνειδητή εκλογική αποχή δεν έρχεται μόνο του αποκομμένο από το υπόλοιπο πλαίσιο που προτάσσουμε για πράξεις αντίστασης και αντεπίθεσης. Η συνειδητή εκλογική αποχή ως πράξη αντίστασης μπορεί να ξεπεράσει το όριο της "αξιοπρεπούς στάσης" και να αποκτήσει ουσιαστική σημασία, μόνο όταν συνοδεύεται από μια ενεργή συμμετοχή στους αγώνες λόγω και έργω, την παρέμβαση μέσα στους κοινωνικούς χώρους, τη συμβολή στη προσπάθεια διάνοιξης κινηματικών ρωγμών ενάντια στις επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου. Στα μέσα Απρίλη ξεκινούν και πάλι απεργίες σε πολλούς κλάδους για το ασφαλιστικό και τις συμβάσεις, ο νόμος-πλαίσιο ψηφισμένος περιμένει εφαρμογή. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας όλοι, να είμαστε στο δρόμο.